07 Μαρτίου 2021 - Αρθρογραφία
Η Τουρκία έχει έντεχνα δημιουργήσει ένα πολεμικό περιβάλλον έχοντας εξαπολύσει εκστρατεία για λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πολεμοχαρές και εκβιαστικό κλίμα, της πολιτικής της κανονιοφόρου που επιβραβεύει την Τουρκία, οδεύουμε προς την άτυπη –που μόνο άτυπη δεν είναι– Πενταμερή, κυριολεκτικά ξυπόλητοι στ’ αγκάθια. Κι αντί εμείς, εκεί που οι Τούρκοι προωθούν τα δύο κράτη, να αντιτείνουμε τις θέσεις που είναι προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων, στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, μιλούμε για χαλαρές ομοσπονδίες και για πράσινα άλογα.
Όταν οι Τούρκοι μιλούν για τα τετελεσμένα της εισβολής και για λύση βασισμένη στις «πραγματικότητες επί του εδάφους», εμείς ανταπαντούμε με, τάχατες,… «νέους ρεαλισμούς»!!! Ο λαός μας όμως, απαιτεί λύση βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι που θα οδηγεί στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας, στην αποχώρηση του στρατού κατοχής, στην άρση των εγγυήσεων, στην επιστροφή των προσφύγων και στο σεβασμό όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο λαός μας, απαιτεί λύση που προβλέπει το ενιαίο της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι της παρθενογένεσης ενός νέου εκτρώματος – και ας κακοφαίνεται στους θιασώτες της οποιασδήποτε λύσης. Η άρνηση αποδοχής των τετελεσμένων και των λεγομένων «πραγματικοτήτων», σημαίνει στην πράξη δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι έχουμε υποχρέωση ως Κυπριακός Ελληνισμός να εργαστούμε για ανατροπή αυτών των τετελεσμένων και των «πραγματικοτήτων».
Δεύτερον, ότι έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε και να αποτρέψουμε τη νομιμοποίηση και διαιώνιση των τετελεσμένων, που επιχειρείται να γίνει μέσα από μια διχοτομική, δυσλειτουργική και απαράδεκτη λύση, σαν κι αυτήν που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι Τούρκοι, με τις πολεμικές κραυγές του Ερντογάν, οι ισχυροί σύμμαχοι τους και τα ανελέητα γεράκια του ΟΗΕ, που ούτε οι ίδιοι δεν σέβονται τα ψηφίσματα του Οργανισμού που υπηρετούν.
Σ’ αυτήν την Πενταμερή ο απώτερος στόχος όπως φαίνεται να μεθοδεύεται, είναι να βρεθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά ενώπιον ενός πολιτικού και ηθικού εκβιασμού. Ενός εξαναγκασμού ο οποίος υποκρύπτει τον κίνδυνο να εγκριθεί, στο τέλος, μια συμφωνία συνολικής διευθέτησης, που δεν θα είναι παρά η επεξεργασία μιας στρατηγικής ενδιάμεσης συμφωνίας, που δεν ενέκρινε ή να την απορρίψει εν τέλει η πλευρά μας, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για το οριστικό αδιέξοδο του Κυπριακού.
Εάν κατά την Πενταμερή γίνει αποδεκτή μια ενδιάμεση συμφωνία του Κυπριακού, τότε είναι προδιαγεγραμμένο το τέλος μας: είτε συνομοσπονδία, είτε δύο χωριστά κράτη, είτε κάτι χειρότερο… να καταλήξουμε χωρίς κράτος και προς αναζήτηση κηδεμόνα, όπως προειδοποίησε κάποτε και ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος.
Είναι, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη χάραξης μιας νέας στρατηγικής που θα μας κατευθύνει σε ένα ανένδοτο αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Μιας στρατηγικής που θα απεγκλωβίσει την πλευρά μας από τις γενναιόδωρες προσφορές των τελευταίων χρόνων που δόθηκαν και παραχωρήθηκαν στα πλαίσια της πολιτικής του καλού παιδιού και θα δίνει ελπίδα ελευθερίας στα σκλαβωμένα χωριά και τις πόλεις μας. Μιας στρατηγικής που θα επανατοποθετεί το Κυπριακό πρόβλημα σε μια ορθή βάση στηριζόμενη στο τι είναι καλύτερο για τους Ελληνοκύπριους και όχι στο τι θα αποδεχθεί η κατοχική Τουρκία.
Ενδεχόμενα, εδώ, να σπεύσουν κάποιοι να κατηγορήσουν ή ακόμα και να χλευάσουν την προσέγγιση αυτή, ως ανέφικτη. Καλό θα ήταν, όμως, πρώτα να παραδεχθούν την αποτυχία του δικού τους εσφαλμένου ρεαλισμού, τον οποίο βιώνουμε τα τελευταία 13 χρόνια και ο οποίος μας οδήγησε σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Το χρωστάμε στους ήρωες και τους νεκρούς που έπεσαν πολεμώντας για την ελευθερία του πολύπαθου νησιού μας. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και τις γενιές που έρχονται, αλλιώς θα είμαστε καταδικασμένοι ως η τελευταία γενιά Ελλήνων σ’ αυτό το τόπο.