25 Σεπτεμβρίου 2015 - Αρθρογραφία
Αυτοί που επείγονται για μια λύση του κυπριακού, για μια οποιανδήποτε λύση «γιατί 40 χρόνια είναι πολλά», αυτοί που στη σκέψη και την ψυχή τους αποδέχτηκαν ήδη, ότι επειδή είμαστε αδύναμοι και ηττημένοι πρέπει να δεχτούμε την κάθε τουρκική απαίτηση, αυτοί που πάσχουν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και αγωνίζονται να μας πείσουν ν’ αγαπήσουμε τους Τούρκους θύτες μας και να μισήσουμε τους εαυτούς μας, έχουν μια μόνιμη επωδό και μια σταθερή καταφυγή για να συγκαλύψουν αυτό το απαράδεκτο σύνδρομο που τους κατατρύχει:
«Κάναμε και εμείς πολλά. Καταπιέσαμε για πολλά χρόνια τους Τουρκοκύπριους, είμαστε και αδύναμοι, να δεχτούμε την αναγκαιότητα ενός οδυνηρού συμβιβασμού και να παύσουμε να δαιμονοποιούμε την Τουρκία»
Λόγια …..παχειά! Λόγια γεμάτα διπλά νοήματα και παραπλανητικά μηνύματα. Λόγια που μας διαμηνούν, αλλά που δεν τολμούν να μας ξεκαθαρίσουν τι κρύβεται πίσω τους και που στην πραγματικότητα σημαίνουν:
«Να δεχτούμε τα τετελεσμένα της εισβολής, να δεχτούμε τους όρους των Τούρκων, να αποδεχτούμε όποιο σχέδιο λύσης μας προτείνεται, να τελειώνουμε».
Μάλιστα! Να δεχτούμε τους τουρκικούς όρους», διότι όπως λέει και ο κ. Τορναρίτης, «αρνούμαι να υιοθετήσω την ατεκμηρίωτη προσέγγιση ορισμένων ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι η ίδια με την Τουρκία του Έβρέν ή του Ετζεβίτ» («Φ» 10/8/15), υπονοώντας ότι τα πράγματα σήμερα είναι πολύ…καλύτερα, «και να σταματήσουμε να μιλούμε για τουρκική αδιαλλαξία», όπως έγραψε σε άρθρο του και πάλι στον «Φ».
Κάποτε αυτά τα λόγια πρέπει να ξεκαθαριστούν. Κάποτε αυτοί που τα εκστομίζουν πρέπει να εξαναγκαστούν ν΄ αφήσουν τις γενικότητες και τους ψευδορεαλισμούς και να μιλήσουν καθαρά και με τρόπο συγκεκριμένο. Διότι μας έχουν συγχύσει. Άλλα μας λέει ο Τορναρίτης και άλλα η Θεοχάρους. Αλλά και πιο ψηλά. Άλλα μας λέει ο Αναστασιάδης, άλλα ο Κασουλίδης, άλλα ο Χριστοδουλίδης και άλλα ο Μαυρογιάννης.
Θέλουμε παστρικές κουβέντες. Όπως μιλούμε εμείς. Που δηλώνουμε ανεπιφύλακτα και επειδή είμαστε ρεαλιστές, ότι δεχόμαστε την αναγκαιότητα ενός οδυνηρού συμβιβασμού, γιατί είμαστε αδύναμοι, γιατί ολόκληρος ο πληθυσμός μας είναι λιγότερος απ’ τον στρατό της Τουρκίας, γιατί στον αγώνα μας είμαστε μόνοι μας, γιατί προδοθήκαμε και εγκαταλειφθήκαμε – όχι όμως και να παραδοθούμε άνευ όρων στις τουρκικές απαιτήσεις. Και εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε συμβιβασμό, που να μπορεί όμως να επιβιώσει και που να θεμελιώνει ένα λειτουργήσιμο και βιώσιμο κράτος που ΔΕΝ θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία.
Που να μην είναι ένας κατ’ επίφαση συμβιβασμός, που στην πράξη θα είναι προκάλυμμα ίδρυσης δύο χωριστών κρατών (παρθενογένεση) που θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής.
Ρωτούμε τους κατοικοεδρεύοντες στο Προεδρικό και στην Πινδάρου και στην Εζεκία Παπαϊωάννου, όλους αυτούς τους συνθηματολόγους και τους σημαιοφόρους της «όποιας λύσης» και του «όποιου συμβιβασμού», να μας πουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, και ΑΠΛΑ, πόσο περιθώριο άλλου συμβιβασμού έχουμε;
Στοιβάζουμε συμβιβασμούς… συνεχώς στοιβάζουμε συμβιβασμούς τα τελευταία εφτά χρόνια εν είδη εμπορευματοκιβωτίων στο Μαρί, μέχρι να εκραγούν και να διαλυθούμε όλοι αυτή την φορά στον αέρα.
Συμβιβασμός σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Μπορούν να μας αναφέρουν, αυτά τα τελευταία 40 χρόνια, έστω και μια συγκεκριμένη παραχώρηση από τουρκικής πλευράς;
Μπορούν να μας πουν πόσες άλλες υποχωρήσεις μπορεί η πλευρά μας να κάνει, χωρίς να διακινδυνεύει η φυσική και εθνική μας επιβίωση;
Μπορούν να μας πουν, ο κ. Αναστασιάδης, η ηγεσία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, τι μπορούν να αναμένουν απ’ αυτές τις συνομιλίες, που διεξάγονται με βάση τους τουρκικούς όρους;
Να τους πούμε εμείς, οι «ακραίοι» όπως μας αποκαλούν: Άνευ όρων παράδοση στην τουρκική βουλιμία, διάλυση του κράτους και νομιμοποίηση ΟΛΩΝ των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής.
Μέχρι τότε, θύμα και θύτης θα χαριεντίζονται, θα παρακολουθούν θέατρα, θα ανοίγουν μαζί εκθέσεις, θα τρώνε παγωτό και θα πίνουν καφέ, κοινωνικοποιώντας και νομιμοποιώντας την κατοχή και εμβαθύνοντας τα συμπτώματα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Υ.Γ. Για όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», είναι μία παράδοξη κατάσταση κατά την οποία οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι κάποιων άλλων, ταυτίζονται, υπερασπίζονται και τρέφουν συμπάθεια προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν.