01 Ιουνίου 2022 - Αρθρογραφία
Μία παροιμία λέει ότι όταν μιλούν οι αριθμοί, τα λόγια σωπαίνουν και πραγματικά ταιριάζει γάντι στην πολιτική σκηνή του κράτους μας. Μία αναδρομή στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών από το 2001 και εντεύθεν αναδεικνύει, με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, τον κορεσμό και τη φθίνουσα πορεία που ακολουθούν τα παραδοσιακά κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών φαίνεται πως διαχρονικά ακολουθούσαν την πεπατημένη κι έτσι αδυνατούσαν να αφουγκραστούν τα θέλω και τα πιστεύω του λαού, εκτός πάντα από κάποιες εξαιρέσεις. Ως αποτέλεσμα, περνούν τα χρόνια και η απαξίωση των κομμάτων από τους πολίτες αυξάνεται δραματικά. Νέοι σχηματισμοί, κινήματα ή και κόμματα που δημιουργήθηκαν σε αυτή τη χρονική περίοδο δεν κατάφεραν να εδραιωθούν στη συνείδηση του κόσμου, καθώς δεν απέδειξαν πως μπορεί να αποτελέσουν στέρεες, ουσιαστικές και ωφέλιμες ομάδες για την πολιτική σκηνή. Αντίθετα, οι ηγεσίες τους, τις πλείστες φορές, δρούσαν αποσπασματικά, ευκαιριακά για να παραμείνουν στο προσκήνιο και να σβήσουν ως φωτοβολίδες στον σκοτεινό ουρανό της πολιτικής. Αξιοσημείωτη η εξαίρεση και παγκόσμιο φαινόμενο πια —όπως κατά γενική παραδοχή μπορεί να χαρακτηριστεί— η συνεχής άνοδος σε εποχές ύφεσης της άκρας δεξιάς και στην Κύπρο του ΕΛΑΜ. Από μόνα τους τα γεγονότα καταδεικνύουν την απαίτηση της κοινωνίας για αλλαγή, κάθαρση από τη διαφθορά, υιοθέτηση εκ μέρους των κομμάτων νέων ηθών και κουλτούρας, ούτως ώστε να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του λαού. Η κοινωνία εύκολα και με το δίκαιό της τσουβαλιάζει όλους τους πολιτικούς και όλα τα κόμματα στο ίδιο πανέρι, πράγμα που καταστρέφει άθελά του και τις φωνές της διαφορετικότητας και υποσκάπτει ασυνείδητα τις προσπάθειες ατόμων που με καθαρά χέρια μάχονται να αντισταθούν στο σύστημα και στο κατεστημένο μέσα από τα κόμματα. Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, στις βουλευτικές εκλογές, πολλοί μάς υπόσχονταν διάφορα. Κάποια ήταν υλοποιήσιμα ενώ άλλα τέθηκαν για κατανάλωση, ως άλλωστε συμβαίνει —δυστυχώς πάντα— σε προεκλογικές περιόδους. Αυτό δεν είναι υποκειμενική διαπίστωση κι αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα καθότι με το πέρας των εκλογών η συντριπτική πλειοψηφία των υποψήφιων εξαφανίστηκε, είτε από επιλογή των ιδίων είτε λόγω υπαιτιότητας των κομμάτων με τα οποία κατήλθαν ως υποψήφιοι, τα οποία κόμματα φάνηκαν απρόθυμα και αδύναμα στο να συγκρατήσουν στους κόλπους τους την πολυφωνία και τη διαφορετικότητα. Ως μέλος της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος και όντας ηλικιακά στις παραγωγικές ομάδες του πληθυσμού, οφείλω και έχω υποχρέωση έναντι σ’ αυτό τον λαό, αλλά και στο δικό μου παιδί, να αφήσω τα όποια κακώς κείμενα του παρελθόντος και να προσπαθήσω με τις δικές μου δυνάμεις για την αναχαίτιση της απαξίωσης και αδιαφορίας. Αυτή η υποχρέωση πρέπει να γίνει αισθητή από όλους, ώστε να ανασηκώσουμε μανίκια και να αναλάβουμε έργο, όχι χάριν των ψήφων και των ποσοστών, αλλά πρωτίστως για την αξιοπρέπεια του λαού μας και την ανόρθωση της γενιάς μας, μα κυρίως των επόμενων γενιών. Κι αν ακόμα αποτύχουμε, τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε!Ο πίνακας είναι ενδεικτικός της διαρκούς πτώσης των κομμάτων και της ανόδου του ΕΛΑΜ. Ο ΔΗΣΥ απώλεσε το 29% της δύναμής του, ήτοι 40.404 ψήφους, το ΑΚΕΛ το 44%, ήτοι 62.734, το ΔΗΚΟ 34%, ήτοι 20.582, και η ΕΔΕΚ το 10%, ήτοι 2.748 ψήφους.Τα κόμματα μπορούν να είναι υγιή κύτταρα της δημοκρατίας και της Πολιτείας και όχι βαρίδια. Τα κόμματα μπορούν, με κόπο, να συνδράμουν ευεργετικά στον θρίαμβο της πολιτικής. Εξαρτάται από εμάς και τις επιλογές μας