27 Σεπτεμβρίου 2020 - Αρθρογραφία
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε μια συνεχόμενη, παρατεταμένη και έντονη έξαρση της Τουρκικής προκλητικότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και γενικά στην ευρύτερη περιοχή. Παρατηρούμε την Τουρκία του Ερντογάν να συμπεριφέρεται σαν ηγεμόνας της περιοχής και τον ίδιο να παριστάνει τον νεοσουλτάνο μιας νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που παρατηρούμε να εξελίσσεται είναι ακριβώς αυτό που η Τουρκία ήθελε και επιδίωκε χρόνια, η ακατάπαυστη προσπάθεια της Τουρκίας για την δημιουργία της μεγάλης «Γαλάζια Πατρίδα», όπως την αντιλαμβάνεται ο Τουρκικός εθνικισμός και επεκτατισμός. Δηλαδή, τον πλήρη έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, την αμφισβήτηση του Αιγαίου και πιο συγκεκριμένα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, την εξόντωση των Κούρδων της Συρίας και τον έλεγχο των ανατολικών συνόρων της, την επέμβαση στα εσωτερικά της Λιβύης και, ταυτόχρονα, την προσωρινή συμφιλίωση με τη Ρωσία. Ξεκάθαρος απώτερος στόχος της, η ενδυνάμωση και ενίσχυση της παρουσίας της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ως ηγέτιδας δύναμης.
Όλα τα πιο πάνω, καθώς και οι εμπρηστικές και πολεμοκάπηλες δηλώσεις, τόσο του Ερτογάν όσο και άλλων αξιωματούχων της Τουρκίας, παραπέμπουν σε μία άλλη εποχή. Στην εποχή που οι Ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία. Στην ουσία, ο Ερντογάν εφαρμόζει ακριβώς τις πολιτικές πρακτικές του Χίτλερ και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει επειδή τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους.
Ο Χίτλερ εφάρμοσε το πολιτικό δόγμα του «Ζωτικού χώρου», το γνωστό «Lebensraum» στην Αυστρία, Πολωνία και γενικότερα στους Σλαβικούς λαούς με στόχο την εξόντωση τους και την επικράτηση της άριας φυλής του Χίτλερ. Αντίστοιχα, ο Ερντογάν εφαρμόζει το δόγμα του Ζωτικού χώρου σε κάθε πλευρά των συνόρων του, με Κούρδους, Σύριους και Έλληνες. Με έμφαση στον ζωτικό χώρο θαλάσσης στο Αιγαίο, αμφισβητεί διεθνείς συμφωνίες και κυριαρχικά δικαιώματα άλλων χωρών, με στόχο την επέκταση των συνόρων του και επικράτηση του Τουρκικού έθνους.
Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό ο Ερντογάν εφάρμοσε πρώτα μια άλλη φιλοσοφία των Ναζί, την αντικατάσταση του δημοκρατικού συστήματος με ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο οι εξουσίες συγκεντρώνονται σε ένα και μόνο αρχηγό, τον Φύρερ. Έτσι και ο Ερντογάν αφάνισε τον όποιο πολιτικό αντίπαλο, προχώρησε σε συνταγματικές και θεσμικές αλλαγές έχοντας την στήριξη των εθνικιστών, για να συγκεντρώσει πάνω του όλες τις βασικές εξουσίες του κράτους. Επιπρόσθετα, η προσωρινή «φιλία» μεταξύ Τουρκίας – Ρωσίας, είναι βγαλμένη από την ιστορία και την συμφωνία μεταξύ Χίτλερ – Στάλιν, που είναι γνωστό ως «σύμφωνο μη επίθεσης», και το οποίο είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι στηρίχθηκε σε πρόσκαιρα συμφέροντα των δύο χωρών που όταν τερματίστηκαν, οι χώρες οδηγήθηκαν στην πιο αιματηρή σύρραξη που γνώρισε ποτέ η υφήλιος.
Σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει, δυστυχώς, άλλος ένας κοινός παρονομαστής, η Ευρώπη και η αδιαφορία της που με την πολιτική του κατευνασμού οδήγησε στη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ θα μπορούσε με μια διαφορετική προσέγγιση να αποτρέψει τον ΙΙ Παγκόσμιο πόλεμο. Με τον ίδιο τρόπο και φιλοσοφία που οι τότε Ευρωπαϊκές δυνάμεις αγνοούσαν την προκλητικότητα της Ναζιστικής Γερμανίας, έτσι και σήμερα στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στις προκλήσεις και το θράσος του Ερντογάν. Αν η Ευρώπη πραγματικά θέλει να στηρίζει και να υπερασπίζεται τις αρχές, αξίες και ιδανικά που προστάτευσε, δια των όπλων ενάντια στον φασισμό των Ναζί, πρέπει επιτέλους να αφήσει το καρότο προς την Τουρκία και να χρησιμοποιήσει το μαστίγιο. Η Τουρκία απέδειξε ότι μόνο μια γλώσσα καταλαβαίνει, την σκληρή. Είναι απαραίτητο να επιβληθούν κυρώσεις και μέτρα που θα της προκαλέσουν τέτοιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος που θα την σταματήσουν από την πολιτική της κανονιοφόρου και θα την συνετίσουν. Μέχρι όμως να το αντιληφθεί αυτό η Ευρώπη, και ας ελπίσουμε να μην είναι αργά, Κύπρος και Ελλάδα οφείλουν και έχουν ιερό καθήκον έναντι της ιστορίας τους να ενισχύσουν την αμυντική τους θωράκιση, γιατί όπως είπε και ο Ιούλιος Καίσαρας : «Αν θες ειρήνη, να προετοιμάζεσαι για πόλεμο».